waarom zien ze mij anders als iedereen,
als ik met je loop met de rolstoel,
iedereen vind me zo vreemd,
ze denken dan dat ik anders ben,
dan zie ik ze mij aankijken,
het lijkt wel of dan de wereld wegzakt onder mijn voeten,
ineens word alles even zwart voor mijn ogen,
maar lieve mamma,
ik heb schijt,
ik hou van je zoals je bent,
ook al kan je niet lopen,
of besefen wat ik je vertel,
altijd was je er voor mij,
als ik bang bedroeft of verdrietig was,
nooit liet je mij in de steek,
laat ze maar denken,
ook al doet het me van binnen pijn,
laat ze maar praten,
ook al weet ik dat iedereen me met jou anders ziet als iedereen...