Getijdenhevel
Het is het contrast tussen depressieve eenzaamheid en vullende liefde. Al hadden in de twee laatste strofes jouw en jij evengoed met hoofdletters geschreven kunnen worden.
Getijdenhevel
En in mijn ogen wankelt nevel
mosbegroeid en waterweek
zo levenloos en lijkenbleek
omarm je mij getijdenhevel
Jouw schemer schilt de droeve resten
en bladerig hangen mij de schalen
als willoos strandgoed bij ’t verdwalen
van een voelen, een rekwesten
Zwevend koelt plots adem ‘t rif
met ‘t vorderen van jouw zachte lippen
- ik dorst en wankel op de klippen -
houd jij mij plotseling stevig in jouw greep
Het stille sponsen trekt mij aan
alsof ik wakker word en nieuw in geest
volg ik jouw golfslag toch het meest
tot aan het eind van dit bestaan.
**********
sunset 04-03-2006
**********
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 04 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||