Vele plekken heb ik bezocht in mijn leven
Vele daarvan waren mooi
Tot op heden, toen begon het geklooi
Alles wat ik had, heb ik teruggegeven
Ik ben hier om mijn laatste brief te schrijven
Om daarna voor eeuwig weg te zijn
Weg van alles, weg van de problemen
Ik laat mij daarna vallen in de rivier, om weg te drijven
Niemand praat meer met mij
De sterren vallen naar beneden en schieten door de lucht
Ik drijf hier langzaam weg, al kijkend naar boven, op mijn zij
Als ik denk aan de herinneringen, sla ik een diepe zucht
Ik vraag mij af wat zij zullen denken van de brief wanneer zij deze lezen
In de verte ruist een waterval
Het water voel ik niet, leven voel ik niet, ik ben net een wezen
Met de gedachte aan vroeger heb ik in mijn mond een smaak van gal
De rivier komt bijna ten einde en ik drijf door
Maar ik vind het niet erg, mijn leven was net een spoor
Een spoor waar ik van af wilde, een spoor zonder eind
Maar dat is nu voorbij, spoedig zal ik vallen, mijn leven was zwaar ondermijnd
Deze blauwe lucht is het laatste wat ik zal zien
Ik tel wolken, het zijn er tien
Tien doet me herinneringen aan het aantal keer dat ik verloochend ben
Het aantal keren dat ze mij niet vertrouwden, er is niemand meer die ik ken
Niemand is hier om mij op te vangen, niemand is hier om mij te zien vallen
Ik ga onder zonder enig geschreeuw ten onder, en zal te pletter vallen op de wallen
Wat was dat? Het klonk als mijn naam en de stem was bekend
Het was een mooie klank, zo duidelijk en attent
Toen ik naar beneden viel, besefte ik van wie de stem was
Het was de stem van de laatste persoon die van me hield
Hij die ik lief heb en had ontmoet in de kas
Ik vroeg me, nu ik viel, pas af wat mij bezield