Staged fright
zij danste een lied,
sprak door geschriften op haar kamermuur
en brak zichzelf bloedend voor het publiek
dat het als één man prachtig vond
en schreeuwde om de schaduw
van bloed en spelen
een koor kleefde aan het kleed dat neerging
en rood stoffig het applaus versmoorde
en de stoelen galmden pluche kreten van
de dood en gladiolen en echoes voor de gevallen engel
maar daarachter was het stil
en dweilde niemand de resten op
van de artiest die zojuist haar hart
op de grond aan stukken had gesmeten
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Maandag, maart 20, 2006 15:42 |
| Jij merkte ooit op dat ik in theater zat..wel het pleziert hetzelfde in u te zien. Machtig stukje poezie, man...niemand schrijft als jij (maar best ook) Theater blijft mijn eerste passie. We spelen nu ''Cyrano de Bergerac'' en in het najaar zet ik mijn tanden in ''One flew over the cuckoo''s nest''... Je beschrijft een zeer dubbelzinnig gevoel dat op scene veel de overmacht neemt over de acteur...''dweilde niemand de resten op''...P-R-A-C-H-T-I-G ! BIS BIS BIS |
|
| moongirl1982: | Maandag, maart 06, 2006 15:54 |
| een rakend gedicht, groet moongirl1982 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Alter_Ego | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 05 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||