moeder aarde
De aarde, planeet der mysterie.
Bezaaid met bezielde materie,
Veronderstelt het een waas van interpretaties,
En resem’s van reële relaties
Thans is het vervloekt om te vergaan,
Daar het niet eeuwig kan bestaan.
Doch beleven ze gans hun beleving
In waan van waardige tijdsbesteding.
Wijlend op de vervliegende tijd,
Totdat men slechts aan’t eind is bevrijdt,
Bij het rijzen van het resolute einde,
Wanneer men niet langer is als zijnde.
Tijdens deze niet-tijdige laatste kans,
Wordt hen macaber klaar- de levenscadans.
Eindeloos verwoed voor het onverwoedbare einde
Dient men het zijnde in te ruilen voor het niet-zijnde.
Reacties op dit gedicht
| Free@Bird: | Vrijdag, januari 26, 2007 16:02 |
| Wat schrijf jij mooi zeg heb beetje al je gedichten gelezen het zijn diepzinnige dingen waar over jij schrijft doet me denken aan wijsheden van vroeger zoalds luther, hobbes, erasmus en nog anderen.lees jou graag liefs kerima | |
| Dirk Hermans: | Maandag, maart 06, 2006 17:45 |
| heel knap beschreven mooi in woorden gebracht, groetjes Dirk | |
Over dit gedicht
| Auteur: Yao the Stoic | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 06 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||