slechts in de nachten huil ik nog
want met het vervagen van mijn dromen
zijn de dalen van herinneringen, pijn
nog altijd dieper dan de stilte

en dan roffel ik sos-signalen op de muren
van het huis, waar grove woede en verdriet
nu met een bitter grijnzen zegevieren
het geluk -dat eens bestond- overtreffen

maar slechts tot de zon mijn wangen kleurt
want dan laten de tranen zich verdwijnen
zodat het zwijgen, glimlachen wederom begint
omdat ik met spreken me slechts aanstel

-fluister ik nog steeds tegen de wind,
die mij allang niet meer verstond,
'hoe goed is het om weer thuis te zijn'-


-------------------------------------------------

~de wind zou me altijd verstaan zei je,
nu blijkt dat ik bij zelf herkenning,
of was het erkenning?

alles verloor.~