het spijt me!...
Ik voel me hier
niet langer thuis.
Dit lijkt niet langer
mijn huis.
Hier bouwde ik op,
mijn leven
tot dat ik dacht
ik heb niets meer te geven.
Ik probeerde te ontsnappen
tot ik in mijn binnenste
iets voelde knappen.
Ik wou alles opgeven
dacht kheb niets meer om voor te leven
Maar wat is nu gebleken
er waren nog wel mensen die naar mij keken.
Ik deed hen verdriet
en dat spijt me...
echt waar!!!
Maar jullie moeten me ook geloven
als ik zeg:
"ik was er echt wel klaar voor"
ontwijk me niet
anders doe jij mij verdriet
geef me de kracht om verder te gaan
en op een dag echt in het leven te kunnen staan!
niet langer thuis.
Dit lijkt niet langer
mijn huis.
Hier bouwde ik op,
mijn leven
tot dat ik dacht
ik heb niets meer te geven.
Ik probeerde te ontsnappen
tot ik in mijn binnenste
iets voelde knappen.
Ik wou alles opgeven
dacht kheb niets meer om voor te leven
Maar wat is nu gebleken
er waren nog wel mensen die naar mij keken.
Ik deed hen verdriet
en dat spijt me...
echt waar!!!
Maar jullie moeten me ook geloven
als ik zeg:
"ik was er echt wel klaar voor"
ontwijk me niet
anders doe jij mij verdriet
geef me de kracht om verder te gaan
en op een dag echt in het leven te kunnen staan!
Reacties op dit gedicht
| * just me *: | Donderdag, maart 09, 2006 18:11 |
| mooi ... en mensen zullen je zeker de kracht geven om door te gaan. Ik ben er zeker van dat jij op een dag weer echt in het leven kan staan! Sterkte Dikke kus * just me * |
|
Over dit gedicht
| Auteur: kimmy*sunshine | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 07 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||