Zo koud

Zo koud

Als je het gevoel krijgt

Dat niemand van je houdt

Zo koud

Keek in de spiegel, maar durf niet meer Was zo geschrokken, herkende mijzelf niet meer Loop 's avonds door de donkere straten Voel mij dan zo verlaten Denk dan dat ik het fluisteren van mijn vrienden hoor Mijn ’echte vrienden’ die ik allemaal verloor Er zit geen liefde, warmte meer in mij Mijn beschermengel niet nabij Die heeft mij zelfs verlaten Ik verwijt het mijzelf, had niks in de gaten Zo koud Allen op mijn bed, niks of niemand om mij heen Mijn armen en benen voelen zo koud als steen Zelfs mijn eens passie rode bloed Stroomt als koud zwart water door mij heen Zo koud Probeer maar in slaap te komen En als ik geluk heb wat te dromen Dromen van vroeger, twee warme armen om mij heen Toen zielsgelukkig, hart vol liefde en warmte, nooit alleen Hoop dat die tijd ook eens terug zal komen Ook al is het voor nu, alleen in mijn dromen Het helpt mij mijn leven door te komen En voelt die donkere kille wereld Een beetje minder koud Als ik droom dat er nog iemand van mij houdt …

Geschreven door

kronkel

Reacties op dit gedicht

kronkel vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Jutta:	Dinsdag, maart 07, 2006 21:53
..zo voel ik me ook weleens.. Natuurlijk houdt er nog iemand van je en ik weet zeker dat je de warmte weer terug zult vinden! Liefs, Jutta

Over dit gedicht

Auteur: kronkel
Gecontroleerd door: Innerchild
Gepubliceerd op: 07 maart 2006
Thema's: [Eenzaamheid]