Opgebrand
Opgebrand
De kaars is op, hebt het niet geloofd
De vlam is gedoofd
Opgebrand
Je hebt het zelf niet in de gaten
Maar voor je het weet op de bodem
Van de put beland
Opgebrand
Het zelf eerst niet herkennen
En later niet willen erkennen
Ook jezelf niet de rust gunt
Tot je niet meer anders kunt
Opgebrand
Altijd maar slikken en doorgaan
Geen tijd om bij je zelf stil te staan
Aan je eigen gevoelens voorbij gaan
Opgebrand
Altijd alles ingeslikt
Tot je bijna stikt
Voor je gevoel kun je nergens meer heen
Je hebt om je hart een grote muur gebouwd
Dag in dag uit, steen voor steen
Geen moed en kracht meer, om die af te breken
In het leven blijven steken
Elke dag leven als een robot
Maar nu is die robot kapot
Opgebrand
Nu is het tijd om aan jezelf te denken
Werkelijk aandacht om aan jezelf te schenken
Je hart laten spreken
En een nieuwe kaars aan te steken…
| mums: | Dinsdag, maart 07, 2006 23:08 |
| Herkenbaar voor velen ,deze beleving.Pas op de plaats is dan even nodig. Mooie laaatste zinnen. liefs mums |
|
| vlokje: | Dinsdag, maart 07, 2006 22:47 |
| Jij hoort ook allang in je bed te liggen met die verkoudheid!! Héél mooi geschreven, liefs sylvia |
|
| patsas: | Dinsdag, maart 07, 2006 22:38 |
| Een prachtig gedicht, heel herkenbaar. | |
| Auteur: kronkel | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 07 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||