Je lachte.
Stil schreeuwde ik je mijn woede toe
met vertrokken mond en vlammende ogen
die ik samenkneep om je niet te verwonden
met al wat in mij losbrandde
met vertrokken mond en vlammende ogen
die ik samenkneep om je niet te verwonden
met al wat in mij losbrandde
En hoe ik je verachtte
met jouw oorschelpen tussen mijn vingers
gebogen naar mijn mond
die slechts nog fluisteren kon
met jouw oorschelpen tussen mijn vingers
gebogen naar mijn mond
die slechts nog fluisteren kon
Alles wat ik ooit van je slikte braak ik nu over je
en ik zie mezelf staan, ik hoor mezelf
woorden tuimelen door jaren heen
en ik zie mezelf staan, ik hoor mezelf
woorden tuimelen door jaren heen
in net ontdekte haat
en je lachte,
je lachte
je lachte
Reacties op dit gedicht
| Gert: | Woensdag, maart 08, 2006 14:27 |
| Herkennend gelezen. Liefs, Gert |
|
| sunset: | Woensdag, maart 08, 2006 10:59 |
| Intens door jou treffend overgebracht. Liefs en knuf, sunset |
|
| Mathilde: | Woensdag, maart 08, 2006 08:18 |
| oef... zo intens... knuf, mathilde |
|
| L!@: | Woensdag, maart 08, 2006 07:26 |
| wat een etterbak dan... | |
| Riann: | Woensdag, maart 08, 2006 00:45 |
| krijg hier een akelig herkenbaar gevoel bij..liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: Renate-td- | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 08 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||