Rolstoel
Ze zeggen allemaal
dat ik het zo bijzonder heb getroffen:
alleen mijn linkerbeen is
maar geamputeerd.
Ik mag tevreden zijn.
Ik heb het nog getroffen.
Tussen mijn wielen kijk ik naar
wie lopend, mij beleert.
En, later, thuis,
waar ik moet hinkelen, moet sloffen,
of,
aan mijn tafel biddend brom
wat mij ontbeert,
denk ik,
dat ook bij hen toch
ooit eens iets zal ploffen.
Er zal dan ook wel iemand zijn, die,
gaaf nog,
hen bezeert.
Reacties op dit gedicht
| Kwim: | Zaterdag, maart 11, 2006 18:07 |
beetje beste stuurlui staan aan wal... |
|
| cosmicdoom: | Zaterdag, maart 11, 2006 18:00 |
| wow ik begrijp je kwaadheid. onwetendheid van mensen of je nu psychisch of lichamelijk wat mankeert. tot dat ze zelf iets krijgen . veel sterkte en blijf schrijven groetjes Jurgen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Huub Hoek | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 11 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||