Het was al 2j geleden,
behoorde al bijna tot het verleden.

Je was voor mij een soort god,
was helemaal van je verzot.

Bij je vertrek brak mn hart in twee,
ook al klinkt dat waarschijnlijk cliché

Ik moest het via de pers vernemen,
en heb toen geen afscheid van je kunnen nemen.

“Hij is toch maar een voetballer”,
maar voor mij was je vertrek een echte tegenvaller.

Af en toe praatten we nog via msn,
maar daar behandel je me als een gewone fan.

Ik liet je dus maar wat gerust,
en het vuur werd lichtjes geblust.

Tot ik op een dag hoorde dat je in lichtaart op stage kwam..
mijn hart stond onmiddellijk in vuur en vlam.

Je liet me weten dat je me wilde ontmoeten,
gewoon om wat te babbelen en me te begroeten.

Je nodigde mij en mijn ouders uit in je hotel,
toen ik dat las in je mail stond ik vol kippenvel.

Toen ik je na al die tijd zag,
was ik onmiddellijk van slag.

Mijn hart bonsde in mijn keel,
ik zat immers met mijn idool in de tuin van een kasteel!

Ik ben je voor die ene dag enorm dankbaar,
je zit voor de rest van mijn leven in mijn hart, echt waar!


De mooiste dag van mijn leven (18 juli’05)… Dankjewel Josip Skoko!