Zweet
Zweet
Toen we fietsten naar Assen en
de wind slechts onze voeten
streelde tijdens het trappen door de straten.
Ik geef de ober een knipoog en
geloof niet meer in de dingen die moeten
alleen in die ik wil en verlang,
die net zo vast zijn als mijn handen om het stuur.
Ik zweet niet omdat ik niet twijfel
als ik mijn voeten losmaak van de
roterende trappers en hele zachtjes val
in een moment van verstandsverbijstering.
Toen we fietsten naar Assen en
de wind slechts onze voeten
streelde tijdens het trappen door de straten.
Ik geef de ober een knipoog en
geloof niet meer in de dingen die moeten
alleen in die ik wil en verlang,
die net zo vast zijn als mijn handen om het stuur.
Ik zweet niet omdat ik niet twijfel
als ik mijn voeten losmaak van de
roterende trappers en hele zachtjes val
in een moment van verstandsverbijstering.
Reacties op dit gedicht
| Oorlam: | Dinsdag, maart 14, 2006 15:50 |
| ha, het is toch ook veel te koud om te fietsen?;-) | |
| Bengelmans: | Dinsdag, maart 14, 2006 15:17 |
| mooi geschreven groet bengelmans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: marije kooij | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||