ode aan een zwerver met toverfluit
jij bent het zachte ruisen
van een nieuwe dageraad
die zijn gelaat baadt
in wilde rivieren
je voetsporen blijven
uitgewist: de galop van je leven
dicht zijn wonden
onder de vloeden van nieuwe zee
thuisloos, reikt je hoofd
boven de wolken uit,
je ogen als lichtvlekjes in de nacht
turen naamloze havens af,
en de horizon deint uit,
als jouw hangmat,
een glimlach zonder grenzen
om later rustig in te sterven.
06-05-2000
voor Fercolares, een Braziliaanse hippiezwerver
van een nieuwe dageraad
die zijn gelaat baadt
in wilde rivieren
je voetsporen blijven
uitgewist: de galop van je leven
dicht zijn wonden
onder de vloeden van nieuwe zee
thuisloos, reikt je hoofd
boven de wolken uit,
je ogen als lichtvlekjes in de nacht
turen naamloze havens af,
en de horizon deint uit,
als jouw hangmat,
een glimlach zonder grenzen
om later rustig in te sterven.
06-05-2000
voor Fercolares, een Braziliaanse hippiezwerver
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Zondag, november 18, 2001 01:01 |
| Iets teveel komma's zoals na thuisloos en deint uit. Dit geeft eeen heerlijk beeld van de persoon die voorbijgaat, onbezorgd om verleden en toekomst, ongebonden aan ruimte en tijd, los van vele verplichtingen. De wereld als een glimlach zien, de horizon als hangmat, rustplaats ooit... dat is heerlijk ruimtelijk verwoord. Bravo! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: katlyn | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 november 2001 | ||
| Thema's: | ||