DE OUDE EIK


Met zijn rijzige gestalte helemaal alleen, midden in het weidse landschap en door vele jaren heen, leek het of hij immer op iets stond te wachten, zowel op zonovergoten dagen als in donkere en gure nachten.
In de loop der jaren bood zijn weelderige bladerdak behuizing aan vogels die ertussen rustten en onderdak aan geliefden die eronder kusten. Tijdens zijn leven had hij vele stormen doorstaan en had hij vele levens zien komen en weer voorbij zien gaan. Met zijn fiere gestalte trotseerde hij in zijn eentje menige macht en was hij in het landschap het toonbeeld van vastberadenheid
en kracht.

Echter met het verstrijken van de knagende tijd, kreeg hij door zijn weerbarstigheid steeds iets meer van eeuwigdurende natuurlijke wijsheid. Zijn fragiele knoestige takken omarmden steeds scherper de blauwe lucht en iedere windvlaag leidde tot een steeds dieper kreunende zucht.

Op een dag stond hij er niet meer, zijn gebroken gestalte lag stilletjes op een bed van bladeren neer.

......

Nog altijd als ik over het lege weidse landschap kijk, mis ik ‘m, mijn vertrouwde oude eik.