De nevel van ooit
Hand in hand over de daken van de doden
was jij nooit dichter bij mij.
Zacht prevelend wat ze nog niet wist,
dapper fluisterend dat je haar mist.
Genoeg aan het geluid van de stilte
lacht ze haar lach terwijl ze zacht tikt
op de rand van je hart
dat schemert in de nevel van ooit.
Een glimlach op je lippen
speel je nog eenmaal een quatre-mains.
Jij en ik, wij samen,
heerlijk droef om wie ze was.
was jij nooit dichter bij mij.
Zacht prevelend wat ze nog niet wist,
dapper fluisterend dat je haar mist.
Genoeg aan het geluid van de stilte
lacht ze haar lach terwijl ze zacht tikt
op de rand van je hart
dat schemert in de nevel van ooit.
Een glimlach op je lippen
speel je nog eenmaal een quatre-mains.
Jij en ik, wij samen,
heerlijk droef om wie ze was.
Reacties op dit gedicht
| maneschijn: | Vrijdag, maart 17, 2006 21:11 |
| Een bijna-traan, mijn liefste. Ik vind het héél mooi. Niet alleen de woorden, maar vooral de inhoud. Je toegevoegde woorden waren de kers op de taart ... Ik hou van je. HEEL VEEL! |
|
| manik: | Vrijdag, maart 17, 2006 17:02 |
| droevige gebeurtenissen kunnen mensen dichter bij elkaar brengen of afstand scheppen. Hennie | |
Over dit gedicht
| Auteur: Janesh Handra | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 17 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||