vrijde met je schaduw
vrijde met je schaduw
keek je na
je blik verdween
in vele ogen
je blik verdween
in vele ogen
ik riep je naam
ruggen bleven blind
hoofden stil gebogen
ruggen bleven blind
hoofden stil gebogen
ik mocht je schimmig
kussen tot de wellust kwam
dan ging je weer je eigen gang
kussen tot de wellust kwam
dan ging je weer je eigen gang
ik vrijde met je schaduw
tot licht onze naaktheid
bedekte en zon liefde scheen
tot licht onze naaktheid
bedekte en zon liefde scheen
ik zocht je en wachtte
verloren jaren, ongezien
ben je er altijd geweest
verloren jaren, ongezien
ben je er altijd geweest
wil melker
17/03/2006
17/03/2006
Reacties op dit gedicht
| Teun euh Beun: | Vrijdag, maart 17, 2006 19:59 |
| heel moi geschreven! teun |
|
| imaginary: | Vrijdag, maart 17, 2006 19:17 |
| mooi! ik begrijp het niet helemaal maar ik vind het toch heel mooi. Zit veel passie in passie die misschien niet echt was. ik weet het niet.. | |
| nippy: | Vrijdag, maart 17, 2006 19:16 |
| erg mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 17 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||