het vergt teveel
het vergt teveel van mij
ik kan niet staan aan ieders zij
ik merk het aan mijn gevoel
soms lijk ik wel hard en koel
trillend van moeheid ga ik naar huis
daar ga ik liggen op de bank
eindelijk eindelijk thuis
dan beginnen de tranen weer te stromen
ze blijven maar komen en komen en komen
ik kan het niet allemaal aan, lieverds van mijn familie
maar ik wil wel heel graag, ook omdat ik dan mijn poepies weer zie
ik voel me alsof ik jullie tekort doe
maar ik ben geestelijk en lichamelijk zo ontzettend moe
jullie weten niet veel van de afgelopen tijd in mijn leven
maar gelukkig hebben jullie die situatie niet zelf hoeven beleven
ik kan alleen zeggen;ik hou heel veel van jullie allemaal
en over een tijd ben ik niet meer zo van staal
dan gaan we weer heel veel met elkaar lachen,dansen en feesten
gaan we uithangen de beesten
Maar voor nu is alles mij teveel
ik probeer het aan te pakken deel voor deel
en dan zie je mij naar jullie komend gaan
want, meissies, jullie laat ik nooit en te never alleen staan
ik kan niet staan aan ieders zij
ik merk het aan mijn gevoel
soms lijk ik wel hard en koel
trillend van moeheid ga ik naar huis
daar ga ik liggen op de bank
eindelijk eindelijk thuis
dan beginnen de tranen weer te stromen
ze blijven maar komen en komen en komen
ik kan het niet allemaal aan, lieverds van mijn familie
maar ik wil wel heel graag, ook omdat ik dan mijn poepies weer zie
ik voel me alsof ik jullie tekort doe
maar ik ben geestelijk en lichamelijk zo ontzettend moe
jullie weten niet veel van de afgelopen tijd in mijn leven
maar gelukkig hebben jullie die situatie niet zelf hoeven beleven
ik kan alleen zeggen;ik hou heel veel van jullie allemaal
en over een tijd ben ik niet meer zo van staal
dan gaan we weer heel veel met elkaar lachen,dansen en feesten
gaan we uithangen de beesten
Maar voor nu is alles mij teveel
ik probeer het aan te pakken deel voor deel
en dan zie je mij naar jullie komend gaan
want, meissies, jullie laat ik nooit en te never alleen staan
Reacties op dit gedicht
| Nanc: | Woensdag, november 21, 2001 20:30 |
| Zo het gevoel dat je leven te snel gaat, Je wilt he wel,maar komt steeds te laat, je leven willen geven voor de andere, maar weten dat je eerst moet veranderen, Eerst jezelf terug in handen nemen, Voor dat je iemand terug alle aandacht kan geven. ik begrijp je wel........ Steun-knuffie Nanc'ke |
|
| Renate-td-: | Zaterdag, november 17, 2001 13:53 |
| I know it meissie. Ik begrijp je gevoel, je kan er niet voor iedereen zijn, maar je familie te willen steunen en het niet kunnen, dat doet nou eenmaal pijn. En pijn heb je al genoeg, dus neem de tijd voor jezelf het is nu nog te vroeg, en niet goed om erover heen te stappen, ga voor jezelf, neem de tijd, en ik weet zeker dat het goed komt, samen redden we het wel meid! Heel veel knuffels Renate |
|
| vangheluwe linda: | Zaterdag, november 17, 2001 09:18 |
| rustig aan op eigen tempo je bent ook maar een mens. liefs linda |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sensy | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 november 2001 | ||
| Thema's: | ||