Ik heb heel lang dood gewild.
Droevige ogen en slappe woorden vulden mijn dag.
Bloemen groeiden niet meer en dieren jankten hele dagen.
Pijn en duisternis waren mijn compagnons.

Ik ben met een wreed gevoel de wereld ingestuurd.
Ik was voor een moment de verpakking die m'n na na gebruik terug in de vuilnisbak gooit.
Vrienden leken niet echt, zelfs ik zelf twijfelde of ik wel bestond.

Mijn geweten zei me dat ik slecht was.
Ik moest boeten,
want alles was mijn eigen schuld.

Ik heb lang niet geweten wat de definitie van dit gevoel was.
Mijn psychologe noemt het verkrachting. Ik kan het woord nog altijd niet horen.

Toch kwam er iemand in mijn leven die de eenzaamheid verdrijfde.
Die me begreep, dicht bij me was en het was net geen liefde.

Ik zie nu licht en leef in vreugde met de steun van een vriend, een doodgewone vriend met een tikkeltje intimiteit.

Bedankt Harlekijn.