verleden
weet je nog die mooie tijd voordat het uitliep in een strijd
jij en ik waren samen 1 een in 1 gesmolten persoon is wat wij waren
maar in tween gespleten is wat ik ben
Reacties op dit gedicht
| appeltje: | Zaterdag, mei 27, 2006 13:08 |
| de twee delen die langzaam, aan elkaar groeit, tot de rots, die jij bent, een rots die niet te splijten is, niet meer want eigenlijk heel onbewust ben jij zo sterk. jouw sterkte, die mij sterker maakt, loveyou 4ever veel liefs appeltje |
|
| gedichtje: | Zondag, april 09, 2006 08:34 |
| heel mooi,ik weet hoe dat voeld.Het gevoel te hebben niet meer een deel te zijn,maar zo alleen.hou je sterk. ik probeer ook steeds te denken ooit.... |
|
| monique-B: | Maandag, maart 20, 2006 18:18 |
| hmm..Ik ken t gevoel :-) knuffeltje | |
| Dreambow: | Zondag, maart 19, 2006 20:48 |
| Bedankt J voor je ractiies!! Dit iis ook een heel mooi gedicht!!,, Liiefs,, |
|
| anketje: | Zondag, maart 19, 2006 20:02 |
| merci voor je reactie,k herkende ook iets van mij,in jouw gedicht.hou je sterk. +...*...[Verthi Ther Ath Gothi]...+...* |
|
| anketje: | Zondag, maart 19, 2006 19:25 |
| mooi vertaald hoe je je innerlijk voelt. Spijtig dat jullie uit elkaar gegroeit zijn. knuffs anketje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: LOT GENOOT |  
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 19 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||