Eén
Eén plooit zijn benen
naar binnen. Strekt nek
en armen, wilt beginnen.
Staat op, loopt naar voor
haalt mij uit – kiest, ik hoor
zijn adem in mijn longen.
Omhels hem en een dag
die nooit doodgaat
glimlachen we. Want hij weet
als hij dan ik ook.
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Maandag, maart 20, 2006 15:45 |
| De lezer smelt in surrealisme...Als jij iets schrijft, lijkt het de absolute waarheid en niets anders. Dat moet je kunnen. Dit is echt weer zeer sterke zulle, amai mijn botten. Jef |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 19 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||