Je eigen niemand
Verloren vallend
in een niets vermoedende
menigte
Je hand uitstrekkend
naar een fictieve
steun
Verlangend zoekend
naar de juiste
woorden
Vervallend
in dezelfde fout
in hulp te geloven
Vastklampend
aan het foute geloof
dat je enkel leidt
naar verdriet en pijn
Wanhopig
na de zoveelste
misstap die na
elke keer
groter lijkt
te worden
Uitgelachen
door jou
omdat je jezelf
niet durft te zijn
Bang
voor je eigen niemand
in een niets vermoedende
menigte
Je hand uitstrekkend
naar een fictieve
steun
Verlangend zoekend
naar de juiste
woorden
Vervallend
in dezelfde fout
in hulp te geloven
Vastklampend
aan het foute geloof
dat je enkel leidt
naar verdriet en pijn
Wanhopig
na de zoveelste
misstap die na
elke keer
groter lijkt
te worden
Uitgelachen
door jou
omdat je jezelf
niet durft te zijn
Bang
voor je eigen niemand
Reacties op dit gedicht
| Augustijntje: | Maandag, maart 20, 2006 18:05 |
| heel mooi geschreven.. x! |
|
| __xMegan: | Maandag, maart 20, 2006 12:48 |
| en toen was ik eventjes heel erg stil en toen nog steeds en nog steeds zo knap dat je zomaar die woorden kan vinden, echt. jij mede topturnatleetmétbeneninnek 0=) jebentlief ^^ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: annoela | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 20 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||