In gevangenschap

ik was stil, daar de wereld vervloekt was

zij werd de andere kant al opgestuurd
net als ik, en het was nooit de goede

- maar dat nemen we maar voor lief

ik schreeuwde, daar stilte zo cliché was
in het eerste (en beste?) gedicht van mij
- en anderen natuurlijk - want niet altijd
kon ik de schuldige zijn van alles

niet altijd kon ik spreken en zwijgen,

rennen en staan, op dezelfde tel
maar daar ging het ook niet om, want
hoe dan ook, die seconde was ik te laat

Geschreven door

Quando

Reacties op dit gedicht

Quando vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Panta Rhei:	Maandag, maart 20, 2006 20:05
Van buiten, en van binnen

Panta Rhei:	Maandag, maart 20, 2006 20:05
Als je maar blijft lachen..

Klaes:	Maandag, maart 20, 2006 17:37
prachtig beeldend groet/klaes

m@rcel:	Maandag, maart 20, 2006 15:20
heel mooi geschreven Liefs m@rcel

Paul de Bruyn:	Maandag, maart 20, 2006 13:55
Tweede strofe zit ik met een dubbel gevoel; maar toch wederom volledig Quando.

chocaatje:	Maandag, maart 20, 2006 10:35
Klinkt als dat mensen je willen vormen.je bent geen klei hoor.Liefs mieke

Over dit gedicht

Auteur: Quando
Gecontroleerd door: Anastacia
Gepubliceerd op: 20 maart 2006
Thema's: [Eenzaamheid]