De hemel vind geen aarde meer.
De hemel vind geen aarde meer.
Het kind ligt in de kreukels,
verlamd, ontkend, ontkracht.
Geen greintje plezier meer over,
alleen een zachte soberheid resteert.
De hemel vind geen aarde meer.
De zachte winden fluisteren wel,
maar waaien door ruïnes,
de liefde zelf staat buitenspel.
Dus laat het maar gebeuren,
in zachte somber grijze kleuren
wordt de aarde ingepakt
en als een zilvergrijze meeuw
laat ik mijn ziel maar waaien
zonder geluid en zonder wil.
~~
Reacties op dit gedicht
| Frummeltje: | Zondag, november 18, 2001 13:47 |
| pffffffffffffffffff heeeel mooi... frummeltje |
|
| Hans Winter: | Zondag, november 18, 2001 13:34 |
| Als het kind niet meer te verbinden is met levensvreugde en de hemel niet meer met aarde, met aanraking, dan kies je voor de vlucht daartussen op een zachte wind voorbij de bouwval om dan later of in elders neer te strijken als je dat zou willen, als er iets is dat je roept. |
|
| st@ffordje: | Zaterdag, november 17, 2001 21:36 |
| heel erg mooi vertaald die emotie | |
| vangheluwe linda: | Zaterdag, november 17, 2001 20:02 |
| om stil van te worden. liefs linda |
|
| dotje: | Zaterdag, november 17, 2001 18:45 |
| hmm mooi geschreven François knuffel dotje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Frank EastWest | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 november 2001 | ||
| Thema's: | ||