amandelogen
de enige foto die je ooit nam was van jezelf
van je ogen, je amandelogen, je lange levende wimpers
en de kuiltjes in je wangen
en ook al ben je dood, morsdood zonder het te weten
weet ik dat jij verlangt naar een willekeurig iemand
die zich één seconde afvraagt wie je was
of in jouw geval: wie je wilde zijn
maar vooral, wat je dacht toen je de foto nam
waarschijnlijk dacht je dat je mooi moest zijn
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: manoochehry | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 21 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||