De gouden tulp
Liggend op een bed van zand
ril je van de onbestaande kou
mijn armen om je heen als beschutting
tegen alles en niets, nergens en overal,
bezweer je me de gratie van de eeuwigheid
bij een sterrenloze branding van verlangen.
Onder het gewicht van een loden zon
zwemmend in het geluk van wat kan zijn.
De eenvoud van twee dagen
en twee mensen in één leven
die fluisteren:
"blijf maar hier,
ik ben er"
ril je van de onbestaande kou
mijn armen om je heen als beschutting
tegen alles en niets, nergens en overal,
bezweer je me de gratie van de eeuwigheid
bij een sterrenloze branding van verlangen.
Onder het gewicht van een loden zon
zwemmend in het geluk van wat kan zijn.
De eenvoud van twee dagen
en twee mensen in één leven
die fluisteren:
"blijf maar hier,
ik ben er"
Reacties op dit gedicht
| maneschijn: | Donderdag, maart 23, 2006 12:17 |
| Die herinnering aan die (onbestaande) kou is er nog, maar weet je wat vreemd is? Aan dat weekend kan ik enkel met héél warme gevoelens terugdenken! | |
| Sheena: | Dinsdag, maart 21, 2006 14:11 |
| oelala dat is weer eens wat anders dan een gouden manestraaltje, dat vleugje holland, met zon, zee en strand dat haar ook zo past, geurt me hier welig tegemoet *knipoog* graag gelezen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Janesh Handra | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 21 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||