Litouwen 1941 Vilnius

Mistige ochtend in het bos

De dauw ligt glinsterend op het mos

De vogels fluiten in de bomen

Plotseling zijn ze stil

Je hoort in de verte een vrachtwagen komen

Het donkergroene gevaarte

Komt bij de open plek tot stilstand

Gevuld met koude bange gezichten

Tot aan de rand

Hardhandig worden ze de vrachtwagen uitgeduwd

Soldaten slaan met hun geweren, hebben haast

Geweld word niet geschuwd

Mannen, vrouwen, kinderen te moe en uitgehongerd

Kunnen amper meer lopen, ze zijn kapot

Kleden zich uit, hun naakte lichamen

Uitgemergeld tot op het bot

Kinderen huilen

Proberen zich bij hun moeder te verschuilen

Ze worden geleid, naar een groot gapend gat in de aarde

Zwijgend volgen ze, hun leven heeft hier geen enkele waarde

Langzaam begint dat besef door te dringen

Hier en daar begint een vrouw te zingen

Maar dat word gauw verstomd

Als een soldaat hier en daar met zijn geweer

Die vrouwen stompt

Daar staan ze in een grote rij,opgesteld naast elkaar

Ook de soldaten, de trots van het duitse rijk

Met hun geweer in de aanslag al klaar

“Feuer”  Geweerschoten klinken, mensen storten ineen

Dan doodse stilte in het bos

Bij de soldaten komt er geen enkele emotie los

Het gapende gat in de aarde word dichtgegooid

De zoveelste missie, van de zuivering van het edelras

Is succesvol voltooid

De soldaten zijn vertrokken, de vogels fluiten weer

De zon is gaan schijnen, zo gaat het altijd

Keer op keer

Laten wij er met zijn allen voor zorgen

Dat dit nooit meer gebeurd, nee nooit, nimmer meer…