De oude bergen
Toen bergen nog bergen waren
hoog en bevreesd en ongenaakbaar
met hun hoofd in de wolken, trots
het einde van ieders schijnbare staar
ondoordringbaar, zodat wij allen
niets konden zien dan slechts ons eigen
leven in het dorpje aan het meer
de woeste buitenkant kon ons niet krijgen
Toen ik nog tegen die bergen keek,
keek ik op en huiverde een keer
want in de schaduw werd ik niet warmer
en gaf ik aan problemen geen vervweer
Toen ik de andere wereld nog niet kende
bleef ik staan, en deed niets meer
dan opkijken tegen de bergen
en lijden onder mijn hartenzeer
Bergen zijn niet meer de oude bergen
Nog wel hoog en bevreesd maar,
de wereld is getreden buiten al zijn oude grenzen
en de berg is niet meer zo ongenaakbaar
Reacties op dit gedicht
| Will Hanssen: | Vrijdag, maart 24, 2006 21:56 |
| Prachtig geschreven! Liefs, Will |
|
| Elze: | Vrijdag, maart 24, 2006 19:39 |
| jaja,,jij bent er weer en hoe prachtig Samantha... laifs,,en een fijn weekend gewenst |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, maart 24, 2006 19:04 |
| mooi beschreven groetjes Dirk |
|
