Bij een heengaan
het vallen van de bladeren,
terwijl de eerste vorst de grond beroerde.
je ging van ons heen,
bewust, maar onverwacht.
de dood gaf je geen tijd
voor lange omhelzingen.
toch ben je er nog, ik sta
vandaag bij je graf.
ik voel de sterkte, de vergeten moed
in je vreugde en je pijn.
de leegte die je achterliet, bij iedereen
baart echter tevens de hoop dat wij,
over alle grenzen heen,
ooit weer samen zullen zijn.
bedankt
terwijl de eerste vorst de grond beroerde.
je ging van ons heen,
bewust, maar onverwacht.
de dood gaf je geen tijd
voor lange omhelzingen.
toch ben je er nog, ik sta
vandaag bij je graf.
ik voel de sterkte, de vergeten moed
in je vreugde en je pijn.
de leegte die je achterliet, bij iedereen
baart echter tevens de hoop dat wij,
over alle grenzen heen,
ooit weer samen zullen zijn.
bedankt
Reacties op dit gedicht
| _Zonneschijn_: | Vrijdag, maart 24, 2006 21:33 |
| Zeer prachtig verwoord! Mijn complimenten! Liefs |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, maart 24, 2006 21:33 |
| een heel sterk gedicht dat heel mooi is neergezet groetjes Dirk |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Roger Pelgrims | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 24 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||