Tot naaktheid me omhelst.
Waar ik lig,
in handen
van het leven,
gekneed
zoals de aarde
heeft gevraagd,
verafschuw ik
de lijnen,
de vorm
die in me leeft.
En verspeel me
van de kleren,
tot naaktheid
me omhelst
en botten
schrijnend
staren,
naar de broosheid,
van het licht,
dat straalt,
in het kerven
van de handen
en lacht
in het kwijnen
van de stem.
Reacties op dit gedicht
| **a girl**: | Zondag, april 02, 2006 22:50 |
| :o Echt mooi geschreven...!! liefs |
|
| milamber: | Zaterdag, maart 25, 2006 23:42 |
| Zeer mooi verwoord, hoewel ik denk dat het gedicht in een minder fragmentarische vorm beter tot zijn recht zou komen. gr kerwin |
|
| L.Bert: | Zaterdag, maart 25, 2006 12:35 |
| Wat lees ik hier nu voor iets prachtigs!!!! Geweldig mooie poëzie!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 25 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||