Ik heet Ron voor wie me nog kent.
Soms heb je van die dagen.
Geen antwoorden alleen maar vragen.
Lijkt alles in de knoop.
Blijf erin geloven, er is altijd hoop.
Hoofd omhoog en borst vooruit.
Net zoals het oude motto luid.
Laat je door niets deprimeren.
Het nooit te laat om nog iets te leren.
Leer omgaan met je beperkingen te leven
Breek de neerwaartse cirkel, je zult alles moeten geven.
Vechtend tegen de onmacht.
Weet ik zelf wat deze beperking te weeg bracht.
Nooit zal ik het accepteren.
En ook al kan mijn pijngrenzen niet centreren.
Leven is wat ik wil, voor de volle 200%
Ook al ben ik niet meer de Ron zoals een ieder me kent.
Reacties op dit gedicht
| lachebekje1988: | Dinsdag, maart 28, 2006 22:11 |
| Heel herkenbaar. Sterkte toegewenst door Moederlachebekje1988 en Lachebekje1988 |
|
| dishesqueen: | Dinsdag, maart 28, 2006 16:10 |
| mooi en dapper!!! | |
| hiljaa: | Dinsdag, maart 28, 2006 10:04 |
| ik ken jou niet en jij mij niet maar het is mooi verwoord! knufliefs--hiljaa-- |
|
| Dirk Hermans: | Dinsdag, maart 28, 2006 08:01 |
| ik kent je wel ik heb al veel van je gedichten gelezen en er zijn heel mooie gedichten bij , groetjes Dirk |
|
| mums: | Dinsdag, maart 28, 2006 01:36 |
| ik heb je nooit gekend, maar vind deze Ron een geweldig, positief mens. liefs mums |
|
| Fata Morgana: | Dinsdag, maart 28, 2006 00:52 |
| 200% is wel erg veel, probeer voor 99,9 te gaan, die ene procent missen we allemaal wel eens, dag Ron, Fata die je ook niet kent. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Robotic | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 28 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||