Rozenkrans
Ik val op jou
als een roos
die zich hecht
aan de zon.
Zonder je licht
blijf ik duister
bid ik de dood
voorbij aan mij
voel ik me geknot
in uitbundig lijden
steken de doornen
sterk in mijn vlees.
In je weerschijn
veer ik echter op
keer ik terug
in volle bloei
vlechten onze lijven
een rozenkrans
slaan we het kruis
dat ons bestuift.
Dan treft liefde
ons beider hart,
smelt de rozengeur
van overgave.
als een roos
die zich hecht
aan de zon.
Zonder je licht
blijf ik duister
bid ik de dood
voorbij aan mij
voel ik me geknot
in uitbundig lijden
steken de doornen
sterk in mijn vlees.
In je weerschijn
veer ik echter op
keer ik terug
in volle bloei
vlechten onze lijven
een rozenkrans
slaan we het kruis
dat ons bestuift.
Dan treft liefde
ons beider hart,
smelt de rozengeur
van overgave.
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Dinsdag, maart 28, 2006 21:35 |
| Zo verschrikkelijk mooi in tederheid....... Liefsliefs, switi lobi |
|
| nippy: | Dinsdag, maart 28, 2006 20:17 |
| echt prachtig! | |
| appeltje: | Dinsdag, maart 28, 2006 20:15 |
| mooi geschreven,, beschreven en omschreven, heel mooi,, liefs appeltje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anton van Amerongen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||