Teisterend
Nee, ik blijf zitten waar ik zit.
Ik verstrek geen spier, ik verzet
geen poot, ik durf alleen nog maar
te rinkelen met mijn oorbel (door je zuchten)
(Vertel me eerst waarom de bomen
wiegen in de wind en de wolken zo snel
voorbij razen; zoals de storm zijn weg
vindt door huizen en gebouwen en pleinen
die worden losgerukt uit hun standvastigheid.)
Zo zou de liefde voelen voor Romeo.
Ik draai mijn polsen en steun erop zodat
ik een zekere houding kan aannemen
met mijn kin in de lucht; je kijkt van me weg.
Ik moest huilen als een waterval,
vissen stuiterden om mijn benen en mijn
huid werd afgeslepen door het geweld;
het kwade daglicht glinsterde teisterend.
Reacties op dit gedicht
| milamber: | Woensdag, maart 29, 2006 22:44 |
| je blijft me verbazen gr kerwin |
|
| Dichterverzer: | Woensdag, maart 29, 2006 16:07 |
| Mooi? Yeps...Dacht''t wel... Mooi zo... |
|
| Oorlam: | Woensdag, maart 29, 2006 15:37 |
| als jij eenmaal met je oorbel rinkelt, zal ik met mijn kuisheidsgordel slaan;) | |
Over dit gedicht
| Auteur: marije kooij | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 29 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||