Fado van de verdwenen visser
Fado van de verdwenen visser
Zij hangt aan de kade
Waar zij eens afscheid nam
Van hem haar stoere visser
Het felle licht van
de ondergaande zon
verblindt haar ogen
zij wendt haar starre blik
niet af van haar geliefde
die zij waant te zien
in het goud overgoten licht
dat zich weerspiegelt
in het water van de Taag
over de tranen langs haar
lief gezicht glijdt zijn scheepje
weer terug
hij knipoogt, liefste wacht maar
hier en zie je mij terug
van eens verdwenen weer terug
Ik kus je na de dood
dan.....
ziet zij hem voor eeuwig terug
voor eeuwig dan haar visser
Reacties op dit gedicht
| Huting: | Dinsdag, november 20, 2001 16:57 |
| Prachtig Laurens, ik ben blij dat je er weer bent, of heb ik soms iets gemist?? Hoe is het met jouw boek? De mijne komt rond de Kerst. Je krijgt een seintje, oké? Liefs, van Doortje |
|
| Laurens Windig: | Dinsdag, november 20, 2001 15:10 |
| Dank voor jullie reacties Paul en Sheen, | |
| Paul: | Dinsdag, november 20, 2001 14:44 |
| fado = fatum = noodlot melancholie en hoop...... heel mooi..... |
|
| Sheena: | Dinsdag, november 20, 2001 13:50 |
| Pfffffffffft hallo zeg, is dit even mooooooooooooooooooi *diepe zucht* liefs Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Laurens Windig | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 20 november 2001 | ||
| Thema's: | ||