maskers zijn aangemeten
Van de waarheid die je mee neemt
Als een last op je schouders
In een plunje vol ervaring en verdriet
De portretten aan de muur in grote getalen
Liegen meer woorden dan ik ooit zal spreken
Maskers die zijn aangemeten voor schijnheiligheid
Lijken meer te knellen dan een strop
Nadat de flits alles heeft vastgelegd
Kruipen ze weg in een hoekje
En likken ze de wonden als een wolf
Die gemaakt zijn door het harde leven
Reacties op dit gedicht
| lachebekje1988: | Zondag, april 02, 2006 00:03 |
| Mooi geschreven! Liefs, |
|
| scientist: | Zaterdag, april 01, 2006 19:02 |
| De achterkant van een familiefoto is vaak minder prettig om naar te kijken... dat lees ik hier. X |
|
| L.Bert: | Zaterdag, april 01, 2006 14:47 |
| Een bijzonder mysterieus gedicht waarin de haat van de schrijver tegen schijnheiligheid bijtend wordt geuit. | |
| ring: | Zaterdag, april 01, 2006 14:41 |
| Kwetsbaar mooi gedicht!xxxingrid | |
| m@rcel: | Zaterdag, april 01, 2006 12:35 |
| heel mooi Liefs m@rcel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 01 april 2006 | ||
| Thema's: | ||