taal
zinnen ontkennen mijn bestaan,
wanneer ik mijn gevoelens opschrijf.
woorden ontvluchten de betekenis,
wanneer ik mijn pijn uitdruk.
letters vervagen,
wanneer ik iets duidelijk wil maken.
zoveel leeft er in mij,
geen woord kan dit beschrijven.
ik weet niet wat ik nog schrijven moet,
geen taal die de juiste woorden bezit.
geen woord,
geen zin,
geen taal,
die deze leegte opvullen kan.
wanneer ik mijn gevoelens opschrijf.
woorden ontvluchten de betekenis,
wanneer ik mijn pijn uitdruk.
letters vervagen,
wanneer ik iets duidelijk wil maken.
zoveel leeft er in mij,
geen woord kan dit beschrijven.
ik weet niet wat ik nog schrijven moet,
geen taal die de juiste woorden bezit.
geen woord,
geen zin,
geen taal,
die deze leegte opvullen kan.
Reacties op dit gedicht
| michris: | Donderdag, november 22, 2001 08:14 |
| Troostwoorden in dit verdriet ze zijn er bijna niet wat ik je mee wil geven bedenk dat je nooit alleen staat in je leven. liefs Michris |
|
| Hans Winter: | Donderdag, november 22, 2001 00:23 |
| Dit is je ene grote thema, onvermogen is daar een aspect van, maar dat wil niet zeggen dat er geen andere thema's mogelijk zijn... |
|
| arie: | Woensdag, november 21, 2001 15:57 |
| Linda, letters vervagen als tranen komen. Hullen alles in een waas. Geen taal kan dat omschrijven, slechts gevoel dat telt. En dat omschrijf je heel goed... liefs,arie |
|
| Steven Vermeulen: | Woensdag, november 21, 2001 13:08 |
| Je letters zijn helemaal niet vaag, ik zie ze hier duidelijk op mijn scherm. En ik denk toch dat je gedichten duidelijk genoeg zijn, hoor. Sterkte. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 november 2001 | ||
| Thema's: | ||