Als ik kijk in jou ogen
dan voel ik me soms een beetje belogen.

Jij zegt dat je om me geeft
dat het is voor mij, dat je leeft.

Maar toen ik er bijna niet meer was
teveel pijn had om mezelf te zijn.
Waar was je toen heengegaan?

Je vroeg me 1 keer hoe het met me was
en wat er scheelde:
1 keer meer kreeg ik niet!
Ik kan je zeggen dat deed me veel verdriet
ik hou van jou, echt waar
maar toen moest ik toch even zeggen tegen mezelf:
"kalm nu maar, bedaar!"

Waarom lijkt het mij alsof je er niet over praten wil?
waarom toch doe je daarover precies zo kil?
Kan het je iets schelen
dat ik probeer mijn leven met je te delen.

Ik weet het niet meer!
Ik vraag je maar 1 ding:
kom terug, maak een ommekeer

Ik hou van jou!
en ik weet best dat jij hetzelfde voor mij voelt
dus alsjeblieft tracht te begrijpen wat ik had bedoelt.

Luister naar me!
kijk me aan en praat met me!
Meer zal ik je niet vragen
en ik hoop dat je die last kan dragen