We waren zo groen als gras,
wisten amper wat samenwonen was.
toch waagde we ons er aan,
en zijn naar het altaar toegegaan.
Om samen in het huwelijk te treden,
met geen andere reden,
dan om bij elkaar te zijn,
wij dachten: samen is het fijn.
Ja, zo ging dat toen,niet eerst proberen,
samenleven moet je ook leren.
Je moet rekening houden met elkaar,
en dat is in het begin best lastig, reken maar.
Maar de eerste jaren zijn toch best wel fijn,
rozengeur en maneschijn.
Tot de kindertjes komen,
waar je stiekem al van liep te dromen.
Maar daarmee komen ook de zorgen,
vroeg opstaan moet je in de morgen.
Soms ook midden in de nacht,
't is toch anders dan je had verwacht.
Maar verder is alles leuk,
om die kleintjes lig je vaak in een deuk.
Maar ze worden groter, krijgen een eigen wil,
luisteren niet altijd, zijn niet meteen stil.
Ze gaan naar school, leren andere kinderen kennen,
en ja, dat is best wel even wennen.
Ze mopperen weleens tegen,
en dat komt niet altijd gelegen.
Maar ach, tot een jaar of tien,
lukt alles nog wel, misschien.
Maar dan, de pubertijd,oei,oei, dat valt niet mee,
ze worden opstandig,zijn niet meer zo tevree.
Ze willen met alles meedoen, alles moet kunnen,
en dat kost veel geld, al zou je 't ze graag wel gunnen.
Merkkleding is het minst wat ze dragen,
ze gaan ook steeds meer geld vragen.
En dat komt niet altijd uit,
in je beurs zit vaak geen duit.
Maar ook die periode gaat voorbij,
ze krijgen een vriend of een vriendin, ze zijn weer blij.
Ze maken plannen, gaan samen wonen,
werken hard, verdienen flinke lonen.
Een tijdje leven ze zo samen met z'n twee,
en iedereen is heel tevree.
Na een tijdje komt er misschien een kinderwens,
en word je opa en oma van de nieuwe mens.
En zo geniet je nog volop van het leven,
wil die kleintjes heel veel aandacht geven.
En al ben je wat ouder, je huwelijk is fijn,
je bent blij dat je nog samen kunt zijn.
Je hebt ook veel geleerd van het leven,
dat je hopelijk aan anderen door kunt geven.
Gerda