het wordt zwart
in zijn klauwen
kan ik geen enkel man vertrouwen
zijn macht over me heen
mijn hart weer van steen
mijn gevoel weer dood
al dat inwendig bloeden, al dat rood...
langzamerhand wordt het zwart
al die steken, al dat smart
kan het niet meer aan
je houdt me vast
kan nergens anders meer staan
ik ruk me los
keer op keer op keer
je eigen naam gebruik je niet meer
ik vraag mezelf af
waar is het eind
zie je niet dat zij wegkwijnt
heb nog nooit gevoerd zo'n strijd
geen enkel nachtmerrie is erger dan mijn werkelijkheid
kan ik geen enkel man vertrouwen
zijn macht over me heen
mijn hart weer van steen
mijn gevoel weer dood
al dat inwendig bloeden, al dat rood...
langzamerhand wordt het zwart
al die steken, al dat smart
kan het niet meer aan
je houdt me vast
kan nergens anders meer staan
ik ruk me los
keer op keer op keer
je eigen naam gebruik je niet meer
ik vraag mezelf af
waar is het eind
zie je niet dat zij wegkwijnt
heb nog nooit gevoerd zo'n strijd
geen enkel nachtmerrie is erger dan mijn werkelijkheid
Reacties op dit gedicht
| Renate-td-: | Donderdag, november 22, 2001 16:49 |
| Hier kom je alleen maar sterker uit meisje, en dan gaan we feesten he?! Don't forget that!! :-) Knufffff |
|
| pramodah: | Donderdag, november 22, 2001 11:08 |
| pffffff,daar word ik even door overspoeld..........maar er zit kracht in dit gedicht......... liefs pramodah n.b.vergeet de meeting niet op 15 dec.*jij komt toch ook** |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sensy | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 22 november 2001 | ||
| Thema's: | ||