ontkiemen
ontkiemen
een enkel kleine plant stuwt zich blind
voorbij wat rotsig zand, duwt de blokken
weg naar water. zij bindt geen aarde
onder haar gewicht, weerstreeft de wind
de richting van zijn waaien niet
vanwaar het water trechters slaat
waar elke plant te kletter staat
in kraters allerwegen. de telkens kleine plant
heeft alleen de gindse zijde groen geveld.
zij wasemt en zij wast zich
rechter dan haar zwaarte, schuurt
een blokkentoren weg naar later.
een enkel kleine plant stuwt zich blind
voorbij wat rotsig zand, duwt de blokken
weg naar water. zij bindt geen aarde
onder haar gewicht, weerstreeft de wind
de richting van zijn waaien niet
vanwaar het water trechters slaat
waar elke plant te kletter staat
in kraters allerwegen. de telkens kleine plant
heeft alleen de gindse zijde groen geveld.
zij wasemt en zij wast zich
rechter dan haar zwaarte, schuurt
een blokkentoren weg naar later.
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Dinsdag, maart 06, 2012 09:03 |
| Graag weer eens jouw woorden gelezen Hans, Groet, Hilly |
|
| michris: | Woensdag, januari 30, 2002 22:23 |
| Reisgenoten gesterkt samen op weg gegaan zoekend de oorsprong het doel van hun bestaan. liefs, michris |
|
| Nathalie S: | Woensdag, januari 23, 2002 21:40 |
| speachless Geen woorden voor alleen 1000xmooooooooooooooooi |
|
| shadow: | Vrijdag, januari 04, 2002 21:07 |
| ik woon zel aan de zee. en dit gedicht had ik ff uitgeprint en aan de zee gelezen . en dan is het nog veel mooier Liefs shadow |
|
| lejaeghere rudi: | Zaterdag, november 24, 2001 21:06 |
| Prachtige beelden die hier worden opgeroepen. Je voelt het ontkiemen, maar niet alleen van een kleine plant. | |
| nena: | Zaterdag, november 24, 2001 10:07 |
| zou willen zijn als het het plantje in jou gedicht "los van aardse zaken" vind jou gedichten mooi...groeten nena |
|
| Sheena: | Zaterdag, november 24, 2001 02:04 |
| Een gedicht dat me hoop beloofd, dwars door alles heen, dat is wat ik voel, als ik rustig lees ... Sheena |
|
| katlyn : | Vrijdag, november 23, 2001 16:27 |
| nogmaals krijg ik een scheppingsgevoel bij dit gedicht. Ditmaal meer individueel, het zou bijna over mij kunnen gaan, over mensen van mijn leeftijd, zich een baan werkend in de wereld, het verleden vergeven om te scheppen aan een nieuwe vorm van leven. Maar dat zal in zekere zin wel voor iedere leeftijd gelden... En misschien ook in het algemeen voor dit tijdperk. allee, dat is toch wat ik hier zie |
|
| Albrecht Paul: | Vrijdag, november 23, 2001 11:20 |
| Wel, Vlinder, ik vrees dat een plant zo dicht bij de zee niet zou overleven. Het mag ook een bergbeek zijn. Heel mooi gezegd, Hans. Dat weerbarstige leven dat een 'blokkentoren' in tijd en ruimte verplaatst, een prachtige samenballing van die energie aan het einde. Heel mooi. |
|
| vlinder538: | Vrijdag, november 23, 2001 05:00 |
| de zee.. mmmmmmm heerlijk... het horen klotsen van de zee terwijl je erin zit en je voeten wegzakken in het zand.. ja ooit wou ik nog wel.. nu kan ik er alleen nog maar over dromen.. knuf Vlindertje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hans Winter | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 november 2001 | ||
| Thema's: | ||