IK ZAL DE UREN VAN DE DAG VERBAZEN
ik zal de uren van de dag verbazen
je wiegt het leven
met je adem
je borst verrijst
uit zachte rust
je ogen sluiten
nog de morgen buiten
gedachten zijn
met slaap gesust
het kind speelt
in je dromen
zijn lach
op je gezicht
je haren glanzen
nog wat vochtig
in het eerste
schemerlicht
ik neem afscheid
van ons samen
kus je zachtjes
zal vast gaan
ik zal de uren
van de dag verbazen
ik steel de tijd
voor ons bestaan
wil melker
23/11/2001
Reacties op dit gedicht
| arie: | Vrijdag, november 23, 2001 15:48 |
| Zoveel tederheid Wil, kan alleen maar liefde zijn Liefs, Arie |
|
| Albrecht Paul: | Vrijdag, november 23, 2001 13:04 |
| Door de regels zo te verknippen krijgt het iets lichts, iets vluchtigs. In gewone kwatrijnen zou het waarschijnlijk meer dreunen. Dit is weer heel mooi, heel fijngevoelig. |
|
| Maaike: | Vrijdag, november 23, 2001 11:17 |
| Een schitterend gedicht. Het is fijn om naast je geliefde te liggen en enkel te kijken naar hoe diegene slaapt... Dat is liefde! | |
| Steven Vermeulen: | Vrijdag, november 23, 2001 08:49 |
| maar laat wel een beetje tijd over voor ons, hé ;-) Heerlijk moet het zijn om naast je geliefde wakker te worden. |
|
| catharina: | Vrijdag, november 23, 2001 08:22 |
| een woord: tederheid...liefde maakt ook kwetsbaar, de laatste zin zegt me alles... zucht.. liefs cathje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 november 2001 | ||
| Thema's: | ||