Net iets te ver langs de nagelweg
al zwevend tegen de grond gesmakt
met het subtiele gevoel van aaanraking met
iets
dat
zo herkenbaar voelt als de grond
en steentjes
En je sloeg mijn raam in
omdat je dacht dat je er niet door kon zien
maar ik stond gewoon niet te wachten
alvorens binnen te gluren
schreeuwde je geluidloos door je hand
waar de gaten lang geleden
misschien nog een geluidsmuur vormden
en binnen
kraste je
met gebroken nagels
het behang van mijn innerlijke muur
waarop de gekringde vlekken
al jaren waren uitgedroogd
en ribbels
waren nooit
zo ordinair als toen de schemer
schaduw schopte langs de
eeuwige emoties
verborgen en verminkt
onder je halfvolwaardige gezicht