de wolf in ons
er zit een wolf verscholen
ergens diep in jou en mij
we huilen met de wind
de wolf in ons breekt vrij
als menszijn voor hem wijkt
janken we met kracht
de lokroep der natuur
totdat het leed verzacht
er zit een wolf verscholen
’s nachts is hij zo dichtbij
we huilen met hem mee
de eenzaamheid voorbij
ergens diep in jou en mij
we huilen met de wind
de wolf in ons breekt vrij
als menszijn voor hem wijkt
janken we met kracht
de lokroep der natuur
totdat het leed verzacht
er zit een wolf verscholen
’s nachts is hij zo dichtbij
we huilen met hem mee
de eenzaamheid voorbij
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zaterdag, november 24, 2001 02:54 |
| Wolven horen elkaar op grote afstand, houden contact als de dagelijkse geluiden tot stilte komen; het lijken wel dichters. |
|
| ilona krijgsman: | Zaterdag, november 24, 2001 01:15 |
| wat een afbeelding al niet doet he? Ik zei je toch.....kijken en dan schrijven...dan gaat dat heerlijk hoor....ik doe dat meestal zo...... | |
| pramodah: | Vrijdag, november 23, 2001 12:40 |
| ik huil met je mee cathje .... maar soms laat ik ook mijn tanden zien zoals het voor een wolf hoort....... liefs pramodah |
|
| Jacobs Ivan: | Vrijdag, november 23, 2001 12:09 |
| prachtig gedicht !!!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: catharina | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 november 2001 | ||
| Thema's: | ||