Ik mag niks zeggen, nee het mag niet.
Hij weet van niks maar ik lijd aan stil verdriet.
En ik vraag me wel eens af of hij dat ziet.
Aan de ene kant wil ik dat hij me troost en aan de andere kant niet.
Op een of andere manier kan hij niet begrijpen hoe ik me voel.
Waarom kan hij niet gewoon begrijpen wat ik bedoel?
Waarom mag ik hem niet eerlijk vertellen hoe ik me voel?
Het enigste wat ik wil is leuke dingen doen samen.
Maar hij wil nergens heen, zal hij zich voor mij schamen?
Maar ik mag niet ‘zieken’, nee dat mag niet.
Dat ik er verdriet om heb boeit hem vast ook niet.
Ik wil dat het wordt zoals het eerder is geweest.
Snap je het nu, als je dit allemaal leest?
Ik weet niet eens wat nog allemaal te zeggen.
Want ik denk dat ik het hem nooit kan uitleggen.
Te vaak heb ik het gezegd, te vaak hebben we hier over gepraat.
En het veranderd niet, dus denk ik dat ik het hier bij laat.
Ik zal zwijgen met in mijn hart groot verdriet.
Want ik mag niks zeggen, nee het mag niet.