Stairway to my heart

Vleugels waren niet gebroken
ik had ze eruit getrokken
wijl ze vlogen - nu gevallen
in witte onschuld lagen ze
en mijn handen waren bebloed

Ik krabde mijn ogen uit
daar ik te laf was te zien
wat mijn pijn had aangericht
aan verdriet en ongeloof
want zij was de weg echt kwijt

Treden namen de verkeerde afslag
de hemel was nog ver - daar
ik er nooit aan zou komen

nee, branden zal ik, branden
in het vuur uit eigen hart

Geschreven door

Quando

Reacties op dit gedicht

Quando vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Panta Rhei:	Donderdag, april 13, 2006 16:22
Wow, je maakt me stil. Maak het fictie, laat het fictie zijn, altijd..

Nemesis:	Woensdag, april 12, 2006 22:44
Only burn as they ask you to. Time will reveil who''s death comes first. I will keep quiet - for the words are my breath and I''m not allowed to breathe anymore.

mienke:	Woensdag, april 12, 2006 22:21
met bewondering gelezen, fijne avond, liefs mienke

Over dit gedicht