Rust
Dromend lag jij in mijn armen, eindelijk
had jij opnieuw je rust gevonden
Ik droomde zachtjes met je mee maar
miste je net bij de splitsing
En ik wist, ook ik was schuldig
aan jouw uitputting en onvermogen
om de wereld te bezadigen, haar burgers
te bevredigen en alles wat wij hadden
nog iets mooier te laten zijn
Rust dan, liefste, slaap
een beetje en laat alles
even varen, evenaren
wat wij ooit hadden
ach, dat komt morgen wel...
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Donderdag, april 13, 2006 21:27 |
| mooi, haast teer! liefs, mathilde |
|
| lachebekje1988: | Donderdag, april 13, 2006 19:46 |
| Mooi verwoord. Liefs en fijne avond verder. |
|
| Nemesis: | Donderdag, april 13, 2006 19:11 |
Fantastisch!! |
|
| Quando: | Donderdag, april 13, 2006 18:37 |
Dit is heerlijk beschreven. lichtrakend mooi. liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: boemerangkind | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 13 april 2006 | ||
| Thema's: | ||