De zon priemde vrolijk door het gras,
Ik speelde jong en speels met andere kinderen.
De wereld lag nog open voor mij,
geen belangerijke keuzes of beslissingen.
Ik had geen flauw benul over het einde.
Maar dan begin je zo stilletjes te groeien,
er wordt meer van je verwacht
en soms,soms kan ik er zelf niet meer aan uit.
Soms krijgen we er weer eentje bij,
soms moeten we iemand afgeven.
Dan valt dat afscheid zwaar..
Dan voel je je machteloos, achtergelaten,
verraden en vooral kapot.
Je krijgt schuldgevoelens en je twijfelt aan jezelf.
Dan begint die moeilijke tijd,
de tijd dat je aan opgeven begint te denken.
Dan moet je jezelf er door heen sleuren,
je vasthouden aan een touw en nooit loslaten,
altijd diezelfde structuur..
Misschien vergeten we de momenten,
maar de gedachten blijven altijd in ons hart.