Een tijdje terug.
Had hij met haar.
Ze was zo lief.
Dat hij veel hield van haar.
3 maanden lang.
Waren hun een stel.
Dat was heel leuk.
Dat wisten ze wel.
Maar 2 dagen voor een feest.
Maakte zij het uit.
Toen was hij verdrietig.
En huilde heel luid.
Hij had dat nog nooit gehad.
Nog nooit zoveel pijn.
Maar vanaf nu weet hij.
Hoe liefdesverdriet zal zijn.
Hij was er zo kapot van.
En sloot zichzelf op.
En op zijn kamer dacht hij:
“Mijn leven is een flop.”
Hij wilde wel dood.
En het ging slecht op school.
Daarom was toen de dood.
Zijn enige idool.
Maar af en toe zijn er van die dagen.
Dat hij dacht aan die leuke keer.
Want die leuke tijd met haar.
Vergeet hij nooit meer.
Maar er zijn van die mensen.
Die vinden hem raar.
Dat hij nog denkt.
Aan die tijd met haar.
Eerst was hij voor haar.
Een mega goede vriend.
En nu is hij gewoon een vriend.
Die haar vriendschap verdient.
Maar nu heeft weer hoop.
Hij is weer helemaal blij.
Hij heeft ook weer nieuwe vrienden.
Met mij er nu bij.
Maar soms is er een dag.
En dan voelt hij zich rot.
Dan is zijn lieve hartje.
Weer helemaal kapot.
En dat mag niet gebeuren
Dat is erg fout.
Want hij moet een goed hart hebben.
Ja, een hart van goud.
Dus hier voor jou een gedicht.
Een stukje van je leven.
Dit is speciaal voor jou.
Omdat ik je iets wilde geven.
Loownaa*