Jullie kunnen gaan,
sla dan toe!
Maar het is ijzig stil
een oorverdovende stilte.
Ik schreeuw,
in de hoop ze wakker te maken,
de woorden in mijn hoofd,
maar ik krijg geen gehoor.
Ga dan, smeek ik hen.
Plots wordt er ééntje wakker
en zegt met een fluisterende stem;
hoe kunnen we gaan
als je hoofd ons in
een houdgreep heeft...?
Maar wees gerust,
we blijven proberen...
laat ons nu gewoon eens
op krachten komen
om dan met nieuwe moed
ons te proberen bevrijden...