wintermeditatie 2
kom dichter, doezel
de grens tussen mijn lippen
ontsluit mijn stilte, vouw ze uit
en open als een dageraad
zo rond december
een winterbruid gesluierd
wazig licht van marsepijn
als wens en woorden weggewaaid
sneeuw dan al mijn talen in
en laat mijn spreken
nu alleen
nog vlokjes adem halen
24-11-2001
de grens tussen mijn lippen
ontsluit mijn stilte, vouw ze uit
en open als een dageraad
zo rond december
een winterbruid gesluierd
wazig licht van marsepijn
als wens en woorden weggewaaid
sneeuw dan al mijn talen in
en laat mijn spreken
nu alleen
nog vlokjes adem halen
24-11-2001
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Woensdag, januari 02, 2002 10:26 |
| Dit is echt schit-te-rend! Dat ik dat nu pas ontdek, na de feestdagen... Ben helemaal in de sfeer voor het laatste couplet. Als wens en woorden weggewaaid sneeuw jij mijn talen in en laat mijn spreken dan alleen nog vlokjes adem halen Die verstilling van de woorden in winters januari... het is een heerlijk moment. Voor mij geen kater. Voor Katlyn hopelijk ook zoals zij het hier beschrijft! |
|
| Hans Winter: | Woensdag, november 28, 2001 00:54 |
| Ontsluit mij en ga open... Als je met je ogen half geloken - helemaal dicht gaat lezend helaas niet - de eerste strofe hebt geproefd, blijkt je opeens marsenpijn in je mond gestopt te krijgen. Maar dat uitstel is gebarentaal, maakt een vraag kenbaar; breng mijn spreken tot stilte, adem tot aangeraakt, wees zo zacht als je kan en smelt als je maar wensen kan. |
|
| Sheena: | Zondag, november 25, 2001 21:50 |
| hmmm geen slecht stijl .. met genoegen gelezen .. Sheen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: katlyn | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 november 2001 | ||
| Thema's: | ||